Έχω έναν διαβολεμένο πονοκέφαλο σήμερα που δεν τον αντέχω. Όλη μέρα αισθάνομαι σουβλιές πίσω απο τα μάτια και ενίοτε ένα μεγάλο κόκκινο σφυρί μου βαράει ξανάστροφες στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Αλλά δεν πειράζει. Θα κοιμηθώ και θα γιάνει. Έτσι δεν λένε; Αυτές οι συμβουλές με τρελαίνουν. Φάε ζουπιγμένα κρεμμύδια και θα περάσει, μέτρα ως το 23533433 σαράντα φορές και θα περάσει, κάνε μία τούμπα στον αέρα ουρλιάζοντας Ίιιχα και θα περάσει. Ο πατέρας μου μάλιστα που είναι περι ανέμων και υδάτων ενημερωμένος και φοβερός ξερόλας μου είπε προσφάτως, τώρα με την αρρώστια μου δηλαδή, μια φοβερή ατάκα. Με κοίταξε και μου εξήγησε την για αιώνες κρυμμένη, μεγάλη αλήθεια του σύμπαντος με ύφος δόκτορα του Χάρβαρντ: «Δάφνη παιδί μου αυτά τα παθαίνεις γιατί δεν φοράς μάλλινο και αυτό που έχεις δεν θα περάσει αν δεν φορέσεις μάλλινο!» Σημειώνω εδώ οτι σιχαίνομαι τα μάλλινα ρούχα γιατί με τσιμπάνε και με κάνουν να αισθάνομαι οτι χιλιάδες ζούφια περπατάνε πάνω μου και φυσικά δεν υπήρχε καμία περίπτωση να με πείσει ο πατέρας μου να φορέσω το σωτήριο μάλλινο του. Το μάλλινο-φάμακο σύμφωνα με τον μπαμπά μου λοιπόν έχει ευεργετικές ικανότητες και μπορεί να διορθώσει με τρόπο μαγικό την σκισμένη απο τον βήχα τραχεία μου. Αν μου έλεγε να φάω μέλι δεν θα το σχολίαζα. Άντε να έλεγα κάτι για τις υπερεκτιμημένες μαλακτικές ιδιότητες του. Αλλά στο τέλος θα το έτρωγα (γιατί είναι ωραίο και όντως κάτι κάνει -έχω φάει σχεδόν ένα βάζο αυτές τις μέρες-). Το μάλλινο όμως ακούστηκε πραγματικά τόσο αστείο και εκτός πραγματικότητας, όσο και το γουίντεξ της γνωστής επιτυχίας my big fat greek γάμος, οπότε τον κοιρόιδεψα, γέλασα και φόρεσα την βαμβακερή πιτζάμα μου. Το παράδοξο είναι ότι εγώ τον πατέρα μου τον θυμάμαι ένα μοντέρνο άνθρωπο, μπερμπάντη, λίγο μπλαμπλά αλλά με χαριτωμένο τρόπο, έναν τελοσπάντων στριφογυριστούλη άνθρωπο με διάφορα χαρακτηριστικά τα οποία όμως καμία σχέση δεν έχουν με τα γιατροσόφια και την γενικότερη λαική σοφία της θείας μας της Αμερσούδας της μαμής. Για όνομα του θεού δηλάδη αυτός ο άνθρωπος κάποτε είχε μπαράκi σούπερ αλτέρνατιβ, κάνει παρέες καλλιτεχνικές και κουλτουριάρικες και συχνάζει σε πιο hot spots απο μένα! Αναρωτιέμαι λοιπόν. Μήπως ο πατέρας μου μεγαλώνει και σιγά σιγά και αρχίζει να μοιάζει με μαμή; Και αν ο πατέρας μου μεγαλώνει είμαι εγώ έτοιμη να τον κοιτάξω μία μέρα και να δω την θεια την Αμερσούδα στην θέση του; Τί συμβαίνει; Όσο μεγαλώνουν οι άνθρωποι γίνονται συντηρητικότεροι,, κουρδίζουν τα μυαλά τους ανάποδα και κοιτούν προς το παρελθόν; Γίνεται κάτι αδιόρατο που μεταβάλλει την ψυχοσύνθεση τους έτσι ώστε να μοιάζουν σιγά σιγά στους παπούδες μου και δεν το καταλαβαίνω; Να, η μαμά μου χθες το βράδυ έφτιαξε φαγητό (σπάνιο γιατί συνήθως με εκμεταλλεύεται, αλλά τώρα αρρώστησα και της την έφερα) και ήρθε να μου προτείνει με τι συνοδευτικό να το φάω. Αλλοπρόσαλλα πράγματα. Ποτέ δεν έρχεται να μου πεί τί θα φάω και πώς.. Τουλάχιστον όχι μετά την πρώτη δημοτικού. Μου φάνηκε τόσο παράξενο όσο και εκείνη την φορά που με πήρε τηλέφωνο μέσα στο βράδυ, φοιτήτρια εγώ στην Θεσσαλονίκη, γιατί άκουσε οτι χιόνιζε και ήθελε να μου πει αν βγω βόλτα, να μην φορέσω τακούνια. Γλυκούλικο δεν λέω, αλλά εντελώς παράλογο! Αυτά τα έκανε η γιαγιά μου, αλλά εκείνη, έβγαινε και στο μπαλκόνι για να με σταυρώσει απο ψηλά κάθε που έφευγα απο το σπίτι. (όταν έπιασα και γκόμενο που ερχόταν να με πάρει για το σχολείο με το μηχανάκι έπεφτε διπλό σταύρωμα λόγο οχήματος) Αφού φοβάμαι πως σε λίγο καιρό θα μου τηλεφωνούν για να μάθουν άν έβαλα φανελάκι και για να μου θυμίσουν να μην ξεχάσω τα κλειδιά μου... Α, και να βάλω μάλλινο φυσικά. Γιατί είπαμε, το μάλλινο είναι πανάκεια.
Το μάλλινο είναι η σωτηρία.
Το μάλλινο θα μας γλιτώσει απο την γρίπη, τις ιώσεις, τους Εβραίους, τον σατανά και το 2012!
ΤΟ ΜΑΛΛΙΝΟ!