Γιατί το λένε το «πράσινο» τερατάκι της ζήλιας; Γιατί όχι το κόκκινο ή το μπλε; Ή καλύτερα ακόμη, γιατί όχι το κίτρινο χλεμπονιάρικο και αποκρουστικό τερατάκι της ζήλιας; Εγώ έτσι χλεμπονιάρικο άσχημο και καμπουριασμένο με σάλια να τρέχουν απο το στόμα του το φαντάζομαι. Ειλικρινά δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα. Δεν βγάζω την ουρά μου απέξω μη φανταστείτε, και εγώ το έχω πάθει να ζηλέψω, αλλά επειδή συνήθως συνειδητοποιώ γρήγορα πόσο ανούσιο είναι την γλιτώνω και εγώ και οι γύρω μου μόνο με ελαφρές αμυχές. (Βέβαια για μένα αυτό είναι εύκολο δεδομένου οτι είμαι τόσο ακομπλεξάριστο άτομο, και τόσο φανταστικοστρουμφικά υπέροχα ψηλό ίσαμε-εκεί-πάνω που δεν έχω κανέναν λόγο να ζηλεύω τίποτα και από κανέναν). Που λέτε η ζήλια είναι απο τα χειρότερα μου. Καταρχήν είναι ένα φοβερά καταπιεστικό συναίσθημα που αν μάλιστα συμβεί να εμφανιστεί σε σχέση ερωτική γίνεται δίς και τρίς χειρότερο και είναι ικανό να τα κάνει όλα στάχτη και μπούρμπερι πριν προλάβεις να ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου. Καταρχήν χάνεις την αξιοπρέπεια σου και σέρνεσαι σε βρομερούς υπονόμους σαν το σκουλήκι με μόνη τροφή την εσωτερική σου μανία να ανακαλύψεις, τί σκέφτεται, τί κάνει, με ποιόν και πότε το κάνει, και φυσικά το μέγα αυτό ερώτημα, τελικά ΤΟ ΚΑΝΕΙ; Και σκαρφαλώνεις σε δέντρα, παραβιάζεις πόρτες, παρακολουθείς ως άλλο private eye της Αμερικής του 20 κρυμμένος στις σκιές, φαντασιώνεσαι οτι είσαι ήρωας σε φίλμ νουάρ και αγοράζεις γελοίες καπαρντίνες που μόλις τις δει η γκόμενα θα σε χωρίσει έτσι και αλλιώς και γενικώς κάνεις λογής λογής βλακείες που σε άλλη περίπτωση θα αρνιόσουν και να φανταστείς. Επιπλέον δεν το ευχαριστιέσαι κιόλας. Κάνεις όλες αυτές τις μαιμουδιές, κόβεις στρογγυλά ματάκια στις εφημερίδες και περιμένεις στημένος έξω απο το σπίτι του «υπόπτου» για ώρες, διακινδυνεύοντας να σε πάρουν χαμπάρι και να σου στείλουν δωράκι το 100 (γριά στον πρώτο όροφο ‘ναι παρακαλώ εκατόοοο;;; Ένας ανώμαλος παράξενος είναι εδώ και πέντε ώρες και κοιτάει το σπίτι μας, να έρθετε να του κάνετε έλεγχοοοο!») παίρνεις αμέτρητα τηλέφωνα απο απόκρυψη και περιμένεις να καταλάβεις τα πάντα απο τους ήχους στο background, δεν μιλάς το παίζεις cool και μέσα σου σκας. Σκας γιατί σου έχει καρφωθεί η ιδέα οτι σε κερατώνει, ότι σε κοροϊδεύει, οτι «κάτι παίζει» πίσω απο την πλάτη σου και το έχεις βάλει αμέτι μου χαμέτι μου να τo ανακαλύψεις. Έχω υπάρξει στο παρελθόν θύμα τέτοιας παράνοιας και ποτέ μα ποτέ δεν το κατάλαβα. Άντε και με ανακάλυψες ρε μεγάλε και σε κερατώνω. Τώρα τί; Νομίζεις οτι νιώθω ξεφτίλα και ντρέπομαι; Εδω δεν ντράπηκα να σε κερατώσω θα ντραπώ που με βρήκες όταν κρεμάστηκες σαν την νυχτερίδα από το μπαλκόνι μου; Προφανώς και ΟΧΙ. Το πλεον πιθανό είναι να σε λυπηθώ. Μπορεί στην τελική να σου πω και συγνώμη και οτι δεν θα το ξανακάνω και πως απο δω και πέρα θα είμαι καλό κορίτσι, γιατί κατα βάθος θα σε βλέπω και θα σκέφτομαι « κοίτα το μωρέ πώς έγινε έτσι χάλια που έπεσε και χτύπησε την κεφάλα του για μένα». Εσύ μετά θα ηρεμήσεις; ΧΑ. Με τίποτα. Θα νιώθεις διαρκώς πως μένω μαζί σου απο λύπηση, υπο πίεση, και εγώ θα ξέρω το βρόμικο σιχαμένο τερατάκι που κρύβεις μέσα σου.. Οπότε προς τί το ζόρισμα; Κάτσε και απόλαυσε τα πράγματα όπως έρχονται και κλείσε το χλεμπονιάρικο τέρας στην ντουλάπα σου, γιατί καλό μου, στο τέλος θα με χωρίσεις πρώτος εσύ όταν βαρεθείς να ακούς ατάκες του στύλ « ναι θα βγώ με την φίλη μου μήπως θες να σου αερίσω την καπαρντίνα;» ή «πρόσεχε σήμερα καλέ μου γιατί είμαι καλεσμένη σε έναν φίλο που μένει στον τέταρτο»...