Ψάχνω
σάρκα ζεστή
στην πεταλούδα
δέρμα παλλόμενο
να με τραβήξει
πιο χαμηλά
και μέσα.
Μα όλο αφήνομαι
στην επιφάνεια
ανάλαφρων, διάφανων
φτερών.

Τόσο πιο εύκολα
περπατώ
στον άνεμο



Απο τα πιό δύσκολα παιχνίδια είναι όταν μπερδεύομαι ανάμεσα στους εαυτούς μου. Όταν οι χίλιες και μία δάφνες αποφασίζουν να απλώσουν τις ρίζες τους ταυτόχρονα το ίδιο βράδυ στο ίδιο όνειρο. Δεν έχω νερό για όλες τους. Στερεύουν τέτοιες νύχτες τα υγρά μου, νιώθω το σώμα να εξαϋλώνεται και αυτές, αυτές αχόρταγες όλο να διψούν. Δεν έχω νερό για όλες τους. Κάθε τέτοιο βράδυ, η δύσκολη απόφαση είναι ποια θα ξεριζώσω, ποια θα πετάξω στην φωτιά για να σωπάσει. Να μην ζητάει άλλο και ν’ αφανιστεί. Έτσι, μία μια ρίζα, λίγο λίγο καίγομαι, απανθρακώνω τους εαυτούς μου, ώσπου να κοιμηθώ. Πρόσωπο ένα. Ότι απέμεινε.
Ύπνο ελαφρύ.