Το παρακάτω είναι αυστηρώς κοριτσίστικο. Οι άντρες που θα το διαβάσουν μπορούν αν θέλουν να γελάσουν. Καθόλου δεν με ενδιαφέρει.

Λοιπόν κορίτσια. Σήμερα μετά από κάμποσες ημέρες άρρωστη και κρεβατωμένη αποφάσισα να κοιταχτώ στον καθρέφτη. Έχετε διαβάσει το "η αγάπη άργησε μια μέρα"; (αν όχι δεν πειράζει δεν ήταν και τόσο καλό πια...) Θυμάστε το τέρας; Το άσχημο κοριτσάκι που το κρύβανε γιατί η καταραμένη η κοινωνία δεν μπορούσε να το δεχτεί και αυτό μια ζωή ονειρευόταν να δει την θάλασσα; (τί κλισέ) Αυτό που όταν κάνανε το βιβλίο σήριαλ βάλανε στην Τρικαλιώτη ένα φρύδι ενιαίο σαν του γέρου Καραμανλή να δημιουργεί τον ορίζοντα ανάμεσα στο κούτελο και στα μάτια; Καταλάβατε ποιό λέω; Ε, κοιτάχτηκα, και το είδα στον καθρέφτη! Άλουστα λιγδιασμένα μαλλιά, φρύδια ορίζοντας όπως προείπα, τα πόδια και τις μασχάλες δεν τις περιγράφω γιατί μπορείτε να το φανταστείτε το δράμα μου, και τα άλλα, τα πιο προσωπικά δεν σκοπεύω να τα αναφέρω στο μπλογκ. Τέλος πάντων να μην τα πολυλογώ απο τον καθρέφτη με κοιτούσε μουτρωμένο ένα χάλφλιγκ και μισό. (το μισό το βάζω γιατί δεν είμαι και τόοοοσο κοντή πια) Ήξερα λοιπόν εκείνη την στιγμή που με θάμπωσε το είδωλό μου στον καθρέφτη ότι έχει φτάσει η μαύρη εκείνη ώρα του καλλωπισμού. Ωιμέ, αλί και τρισαλί, βόγγηξα, ξεφύσησα αλλα δυστυχώς η μουτσούνα στον καθρέφτη δεν φιλοτιμήθηκε να ομορφύνει απο μόνη της. Επέμενε να παριστάνει τον Γιαγκούλα. Δηλαδή αλήθεια τώρα πείτει μου γιατί αναρωτιέμαι. Πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν γυναίκες που πραγματικά απολαμβάνουν όλες αυτές τις διαδικασίες και όταν λένε «θα αφιερώσω λίγο χρόνο στον εαυτό μου» εννοούν οτι θα πάνε να κλειστούν στο μπάνιο και θα ξεπουπουλιαστούν με κάθε τρόπο σε μούτρο και σώμα με ένα κάρο απίθανα όργανα βασανηστηρίων (τσιμπιδάκι, κερί, ξυράφι ή σούπερ μηχάνηματάκι που τραβάει τρίχες, διαλέχτε) μετά θα αρχίσουν να τρίβονται σε σημείο κοκκινίλας και δερματικού καύσου με σφουγγάρια, βούρτσες, αλατα και λοιπά απολεπιστικά, θα τρίψουν με ελαφρόπετρες τις φτέρνες, θα χώσουν λίμες στα νύχια και στα πετσάκια, θα κάνουν άλλη μια ώρα για να τα βάψουν πάνω κάνω, μετά θα λουστούν θα βάλουν μαλακτική, μάσκα και θα φάνε έπειτα άλλη τόση ώρα κάτω απο ένα πιστολάκι που θα τους καίει τον εγκέφαλο και στο τέλος για να ολοκληρωθεί το σετ θα κατσουν και μια ώρα να καθαρίσουν την μούρη τους, να της βάλουν κρέμες και στο τέλος να την ζωγραφίσουν με μπογιές. Και μετά ικανοποιημένες θα πουν,| «Ααα εγώ χθες, αφιέρωσα χρόνο στον εαυτό μου» δίχως καν να συνειδητοποιούν ότι χάσανε γύρω στην μισή μέρα με όλες αυτές τις αηδίες που κάποιος, κάπως, κάπου, τις έπεισε ότι είναι ευχάριστες. Απαραίτητες είναι στην εποχή μας δεν αντιλέγω ούτε είπα να μοιάσουμε στον σάκη τον υδραβλικό, αλλά αλήθεια την ευχαρίστηση πού την βρίσκουν; Λοιπόν εκτός και αν είστε μαζόχες, πράγμα που σέβομαι απόλυτα εάν σας συμβαίνει, δεν μπορεί να περνάτε ωραία με όλα αυτά τα κινέζικα βασανιστήρια! Δεν πείθομαι! Σπα- ξεσπά, ινστιτούτα και βλακείες άμα τραβάς τρίχες πάνω απο το μάτι (για να μην πω για άλλα σημεία) δεν «περνάς ευχάριστα τον χρόνο σου σαν γυναίκα που είσαι», απλά, πολύ απλά πονάς!
Αυτά που λέτε σκεφτόμουν σήμερα μπροστά στον καθρέφτη και επειδή σκιάχτηκα, επέστρεψα άρδην μαζί με τα φρύδια μου στο ωραιότατο διάβασμά μου αποφασίζοντας οτι σήμερα θα συνεχίσω να αφιερώνω χρόνο στον εαυτό μου.
Αύριο βέβαια, ίσως να πάρω ένα αναλγητικό και να αναγκαστώ να σπαταλήσω μισή από την μέρα μου στο μπάνιο.