Έχω απέναντι μου ένα βουναλάκι απο κουραμπιέδες και ένα ακόμη απο μελομακάρονα. Πριν λίγο τέλειωσα τα φουρνίσματα τα ζαχαρώματα και τα μελώματα και είναι μία μετά τα μεσάνυχτα τώρα. Ύπνο δεν έχω. Φταίει που με πήγε ως αργά η εκδρομή στη χώρα του χριστουγεννιάτικου γλυκού, φταίει που άλλαξα ξανά περιβάλλον, (αυτό το Χανιά-Αθήνα δύο φορές τον μήνα με έχει τσακίσει) φταίει το ξερό μου το κεφάλι, δεν ξέρω. Πάντως ύπνο δεν έχω. Όταν τελείωσα με το άχνισμα του τελευταίου κουραμπιέ πάντως και κοίταξα το μυρωδάτο και λευκό βουναλάκι στην πιατέλα ήμουν ολόκληρη μια ικανοποίηση. Αν με τσιμπούσε καρφίτσα την ώρα εκείνη θα ξεχυνόταν στον αέρα ικανοποίηση τόση που θα ήταν αρκετή για να μου φτάσει μέχρι το Πάσχα (που θα φτιάξω τσουρέκια). Ήταν ωραία. Είχα χτυπήσει, ζυμώσει, πλάσει, φουρνίσει, και στολίσει τα γλυκά μου και δεν μου έλειπε τίποτα. Ίσως να φταίει η ζάχαρη. Ίσως να λειτουργεί σαν ναρκωτικό. Πάντως ένιωθα ολόκληρη σαν τα γλυκά. Τίποτα δεν μου έλειπε, ήμουν σωστή στις αναλογίες μου, είχα πετύχει σε εμφάνιση και γεύση εξίσου καλά και πάνω απο όλα ήμουν έτοιμη στο πιάτο μου στην ώρα μου για τις γιορτές. Έτσι ένιωθα. Και έπειτα έστρεψα το κεφάλι. Απο το παράθυρο της κουζίνας μου, δυο πολυκατοικίες πιο πέρα, βλέπω ένα κτηριο που στεγάζει εταιρίες. Δεν ξέρω πόσοι άνθρωποι δουλεύουν εκεί. Βλέπω μονάχα τα παράθυρα τους να φωτίζονται ομοιόμορφα όταν σκοτεινιάζει και ύστερα πάλι με το σχόλασμα, τα φώτα κλειστά, τα γραφεία μόνα. Αποφεύγω να κοιτάω συνήθως. Με κάνει να μελαγχολώ δίχως κανέναν σπουδαίο λόγο. Σήμερα στις 12 όμως, μετά τον τελευταίο αχνισμένο κουραμπιέ και το γεμάτο ικανοποίηση μέσα μου, γύρισα το κεφάλι για να χαμογελάσω στα σκοτεινά γραφεία. Μου ανταπέδωσαν το χαμόγελο τρία φωτισμένα παράθυρα. Ξέρω, κάποιοι μάλλον βλαστημούσαν δουλεύοντας μέχρι εκείνη την ώρα και τίποτα και κανείς δεν συνωμότησε για χάρη μου.
Μα εμένα δεν με νοιάζει καθόλου αυτό σήμερα.
Νοερά τους έστειλα πεσκέσι από τα γλυκά μου. Να δοκιμάσουν και να μου πουν.
Και εσείς!