Το αστείο είναι που προτού αρχίσεις να ορμάς με τα χέρια ανοιχτά καταπάνω στο σκοτάδι για περιπτύξεις και άγριους εναγκαλισμούς, προτού να γδυθείς την πρώτη σου αλήθεια και να την κρεμμάσεις στην ντουλάπα δεύτερη κρεμάστρα δεξιά, είχες και εσύ αυτό το δέρμα το μωρουδιακό που μυρίζει γάλα και κοκκινίζει από ντροπή στο άγγιγμα. Μωρό ακόμα να ψευδίζεις στα σύμφωνα τα συμφωνημένα, και να σε πληγώνουν οι λέξεις που δεν προφέρονται εύκολα. Αργότερα, πολύ αργότερα, όταν το γάλα κόβεται, αρχίζουν οι οδύνες. Τσιτώνει το δέρμα σου, ταγγίζει, και αναδύουν οι πόροι μυρωδιές άλλες, ενήλικες και όξινες, βαριές. Η πούδρες και τα γάλατα ξινίζουν και ο νούς ελέω θεού κυρίαρχος. Το σώμα μένει δικό σου. Βλέφαρα που κοιτούν μαζί με τα μάτια, ενέργειες μαγνήτες και κορμιά που τρέχουν να εκτοξευθούν πριν τα σφραγίσεις. Λύκε λύκε είσαι εδώ; Μισοσκόταδο. Θέλεις να στροβιλιζόμαστε τις νύχτες πάνω στα νερά; Ω τί ωραίες δίνες!
Αυτό είναι όλο κι όλο καρδιά μου. Κι’ όποιος δεν φοβάται και τον βαστά το μέσα του, καταδύεται.

(Καλή σας χρονιά, στροβιλιζόμενη, χωρίς ντροπές και χωρίς κρεμάστρες, στους βυθούς!)