Και εκεί που νομίζεις οτι τουλάχιστον έχεις ξεκάθαρο μέσα στο μυαλό σου το τί σου έχει συμβεί, λες δηλαδή στο παρελθόν μου 1-2-3-4, .. τσούπ!.. εμφανίζεται αίφνης μια ωραία πρωία Το-Νέο και στα ανατρέπει όλα. Εσύ βρε παιδί μου ως τώρα είχες διαμορφωμένη εικόνα για πέντε πράγματα, τα είχες ερμηνεύσει σύμφωνα με τις πληροφορίες και την γνώση σου και ήξερες πού ακριβώς σου πάνε τα 1-2-3-4. Τώρα ξαφνικά έρχεται κάποιος με τον ωραιότατο κατά τα άλλα μαύρο μαρκαδόρο του και αρχίζει να σου μουτζουρώνει ο αδίστακτος την ζωγραφιά σου. Γιατί ρε; Με ρώτησες εμένα αν θέλω-αντέχω και μπορώ τις μουτζούρες σου; Δεν χρειάζεται βεβαίως να σας διευκρινίσω ότι αυτά τα πράγματα συμβαίνουν πάντα σε περιόδους πού ούτε καλά είσαι, ούτε διαθέτεις τα ψυχικά αποθέματα για να το ξεπεράσεις λέγοντας απλά «α ναι; Εντάξει μωρέ, τί σημασία έχει πια;» Όχι βέβαια. Αυτές τις μουτζούρες της αποκατάστασης της αλήθειας σου τις κάνουν πάντοτε αφού έχεις συμβιβαστεί με την ζωγραφιά και το ταλέντο σου, την έχεις καδράρει και κρεμάσει στον τοίχο σου. Πρόκειται για κανονική αποκαθήλωση. Κατεβάζουν την κορνίζα, σπάνε επιδεικτικά το τζαμάκι και αρχίζουν τα πέρα δώθε στην εικόνα με τον χοντρομαρκαδόρο τους. Σου κάνουν και σχόλια. Καλά το είχες βάλει αυτό το δεντράκι εδώ να κάνει παρέα με το πουλάκι(τον έχετε δει αυτον τον τύπο που ζωγραφίζει στην τιβί έτσι;) αλλά στην πραγματικότητα θα έπρεπε να ξέρεις οτι το πουλάκι δεν υπάρχει στην εικόνα και δεν υπήρξε ποτέ γιατί το τρόμαξε νωρίτερα ένας πυροβολισμός. Κοιτάς εσύ την ζωγραφιά σου, ο μαρκαδόρος σου μουτζουρώνει τον κεντρικό χαρακτήρα πάνω στο δέντρο που για αυτόν ζωγράφιζες μόνο, πιάνεται η ψυχή σου, λες όχι δεν μπορεί, εγώ αλλιώς το είχα καταλάβει, εκεί ήταν μη μου το μουτζουρώνεις, αλλά ξέρεις καλά πια και η μουτζουρωμένη εικόνα το επιβεβαιώνει, πως ότι και να λες τώρα, το πουλάκι πάει πέταξε.