Ένας φίλος, μου είπε αυτές τις μέρες. «Δεν με φοβίζουν οι φτήνιες σου». Εντάξει, αλλά δεν είχα κανέναν τέτοιο σκοπό έτσι και αλλιώς. Κανέναν σκοπό γενικά.
Ποτέ δεν θα περίμενα να τρομάξει κανείς με τις φτήνιες μου. Μόνο την περίπτωση να σιχαθεί είχα εξετάσει ως πιθανή και αυτή ακόμη δεν με ενοχλεί και τόσο καθώς περνούν τα χρόνια. Είμαι βλέπεις και από αυτό, και από εκείνο και από το άλλο και το ξέρω. Το έχω σχεδόν αποδεχτεί. Εσύ πάλι είχες για κάποιο λόγο εστιάσει μονάχα στο «αυτό μου», και τώρα που ξαφνικά διόρθωσες την όραση την επιλεκτική, ανακαλύπτεις το «εκείνο μου» και καταλαβαίνω, σε σοκάρει και σε ξεβολεύει. Λυπάμαι όμως μα δεν μπορώ να κάνω και πολλά.
Εκτός, εκτός βέβαια και αν τα κατάφερνα τελικά να καταβροχθίσω το πρόσωπο μου και να λιμάρω καλά εκείνα τα απωθητικά χαρακτηριστικά ώστε να μην προεξέχουν και σου χαλούν την όρεξη. Έ; Τί λες; Αν αλλάξω τα μέταλλα της φωνής με πλαστικό ανακυκλώσιμο, αν βάψω το μαύρο μου με δέκα χέρια από το λευκότερο λευκό, αν πασαλείβω τα πρωινά βούτυρο σε φρυγανισμένο ψωμί και υποχρεώσω τον σκύλο να δείχνει χαρούμενος;
Αν τα κατάφερνα θα ήταν καλύτερα; Φυσικά και θα ήταν, το ξέρω.
Τουλάχιστον για εσένα.

(Ξαναδιαβάζω Καβάφη και έπεται ο Έσσε. –Βάλερυ, σε ευχαριστώ θερμά για το βιβλίο-)