Α)

Πρώτα,
-Γιατί είσαι έτσι;
-Γιατί έτσι είμαι.

Μετά,
-Δεν μου αρέσουν τα μαλλιά σου.
-Θα τα αλλάξω.
-Ούτε τα παπούτσια σου.
-Τα αλλάζω και αυτά.
-Και τα ρούχα σου.
-Στα σκουπίδια.
-Η συμπεριφορά σου.
-Θα μάθω.

Πιο μετά,
-Σ αγαπώ
-Και εγώ.

Τέλος,
-Γιατί είσαι έτσι;
-Δεν ξέρω.

Β)
Έχω σκιστεί σε χίλια διάφανα και άοσμα κομμάτια και πλανιέμαι ανάμεσα σε άγνωστα άστρα. Αυτά λάμπουν χαρούμενα. Τα ζηλεύω και πασχίζω για το μέσα φως.
Τσακώνομαι ολημερίς με την άλλη μέσα μου. Της λέω:
-Η αυτοκυριαρχία είναι αρετή!
-Ο έλεγχος και η ικανότητα επιβολής της λογικής στην παρόρμηση είναι αρετή!
-Η νοητική διεργασία υπερέχει σε αξία και ουσία της συναισθηματικής!
-Ο νους προσφέρει ικανοποίηση τέτοια που ξεπερνά την συναισθηματική έγερση και την σωματική ηδονή μαζί!
Όλα αυτά της λέω. Και εκείνη με πείσμα και θράσος απαντά περιπαιχτικά ενώ εκτοξεύεται προς το μαύρο μπροστά.
Εμένα με διώξανε από το Θιβέτ την πρώτη μέρα όταν έδειξα τα στήθη μου στον γιόγκι. Κατούρησα τον στύλο του στυλίτη. Βούλιαξα τρεις συνεχόμενες μέρες στην γιορτή της πρωτομαγιάς και τώρα κάνω δοκιμαστικά για έναν περίφημο έρωτα !
Ντροπή της, (της άλλης εγώ) λέω.
Ύστερα κοιτάω κλεφτά το τρίτο άστρο, κλείνω τα μάτια και ορμάω πίσω της.
Η λογική μπορεί να έχει μεγαλύτερη υπεραξία, μα τουλάχιστον σε ότι με αφορά, είθισται να έρχεται δεύτερη και καταϊδρωμένη.