Όταν σκοτεινιάζει, βαραίνουν τα βλέφαρα και γλυκαίνει η ματιά σου. Βασιλεύεις. Παίζεις ασυναίσθητα με μια τουφίτσα από τα μαλλιά και κοιτάς αφηρημένα τον δρόμο. Να γυρίσεις στο σπίτι. Είναι η ώρα τέτοια που το καλεί. Τα κρύα σεντόνια σου, μια πιτζάμα αφημένη όπως-όπως πάνω στο στρώμα απ’ το πρωί, και τα κλειδιά σου που κουδουνίζουν μόνο για ένα λεπτό στην κλειδαριά. Το σπίτι. Σου. Εκεί που κλειδώθηκες όσα βράδια δεν άντεχες να δείξεις το πρόσωπο σου σε φίλους και γνωστούς γιατί είχε παραμορφωθεί απο τον πόνο. Εκεί που άνοιξες τις πόρτες για να γιορτάσεις τις μέρες που το πρόσωπό σου φέγγιζε ολόλαμπρες χαρές. Τώρα σκοτάδι. Δύσκολες ώρες. Η μουσική στέκει πιο πέρα, κάνει ένα βήμα να σε αγκαλιάσει, της λες «δεν μου φτάνεις» προστάζεις «φύγε από εδώ» και εκείνη γυρνάει με το κεφάλι σκυμμένο στο ηχείο της. Σκοτάδι. Τα σεντόνια ακόμα κρύα, ατσαλάκωτα και μυρωδάτα από το απορρυπαντικό. Σε ποια πτυχή του υφάσματος κρύβεται η μυρωδιά που ψάχνεις; Να την κατάπιε ο κάδος του πλυντηρίου, να την στέγνωσε ο χθεσινός αέρας στα σκοινιά, να κολλαρίστηκε στο σίδερο και χάθηκε; Ξαπλώνεις. Το ταβάνι δεν βοηθάει, δεν συγκρατεί μυρωδιές. Αγκαλιάζεις το μαξιλάρι και γυρνάς πίσω. Το προσωπικό σου φιλμ παίζει σε επανάληψη. Ανακαλείς την αίσθηση. Να βυθιστείς μέσα της. Και αν την ονειρευτείς θα είναι καλύτερα. Το ξέρεις.
Οι μυρωδιές στα όνειρα είναι ονειρεμένα αληθινές.