Εκείνος μου λέει, «δεν έχω λίγο - δεν έχω λίγο». Καλά λέει. Πολλά βάζεις πολλά παίρνεις, έλα λοιπόν, να γυρνάει η μπίλια να παίρνουμε οι παίκτες τα ρίσκα μας σιγά σιγά. Όποιος δεν γουστάρει να φύγει απο το καζίνο. Να πάει να κλειστεί στο σπιτάκι του και να πίνει χαμομήλι με τους υπόλοιπους παρατημένους στον καναπέ. Εδώ πονταρουμε. Άλλοι θα φύγουνε με δέκα σπίτια, αμάξι και κουνελάκια του πλέιμπόι, άλλοι θα χάσουν το πατρικό τους και το προικώο χωραφάκι της μαμάς τους, άλλοι θα γεμίσουν μελανιές απο το ξύλο και θα τους πετάξουν έξω πυξ λαξ οι μπράβοι και άλλοι θα βγουν απο την πόρτα αγκαζαρισμένοι με την Αγάπη. Οι τελευταίοι δεν το συζητάμε, είναι οι καλύτεροι του χωριού. Αυτούς δεν τους νοιάζει αν έχουν αμάξι και χωράφι. Περπατάνε στα σκοτάδια και στις σκιές και ξαπλώνουν ο ένας στα σπλάχνα του άλλου. Πρώτα όμως ρισκάρανε. Τους είχε φάει ο φόβος και η αμφιβολία. Τσακίσανε τα κόκαλα τους σε διλήμματα περί φρονιμάδας και αισθήματος. Και τελικά βρεθήκανε. Και τώρα βγαίνουν αγκαζέ κερδισμένοι και ήρεμοι απο το καζίνο. Και είναι ωραία.