Όταν κάτι δεν πάει καλά το νιώθεις στα έντερά σου. Νιώθεις το επικείμενο κακό να ανακατεύεται και να σπρώχνει τα σωθικά σου, να κουνιέται βασανιστικά μέσα σου και να σου φέρνει διαρκώς αναγούλες και αυτή την αίσθηση του «κάτι θα γίνει σας λέω». Αυτό το κάτι συνήθως είναι κακό. Όχι πάντα, μα συνήθως ναι και μάλιστα τις περισσότερες φορές είναι ένα κακό, μια συμφορά ή ένα λάθος που το φορτώνεις μόνος σου στον εαυτό σου χρησιμοποιώντας αυτή την καταπληκτική ιδιότητα των ανθρώπων να τα κάνουν «σαν τα μούτρα τους» . Με τον καιρό πάντως και μετά απο τουλάχιστον 100 φορές που πεισματικά αρνήθηκες να πειστείς για την εγκυρότητα της ανακατωσούρας σου και έφαγες μεγαλοπρεπώς τα μούτρα σου, μαθαίνεις τελικά να εμπιστεύεσαι αυτό το περίεργο προαίσθημα που φουσκώνει πού και που την κοιλιά σου. Έχει μάλιστα και διαβαθμίσεις, σαν τα κουδούνια του θεάτρου. Αρχίζει με ανακατωσούρα σαν εκείνη σε βάρκα με απαλό κυματισμό και ένα κουδουνάκι μικρό, από εκείνα που χαν οι αριστοκράτες στα τραπέζια τους για να φωνάζουν τους υπηρέτες κάθε που τους καρφωνόταν μια σαχλαμάρα στο κεφάλι, το οποίο κουδουνίζει μέσα σου διακριτικά μεν, προειδοποιητικά δε. Αυτό το πρώτο στάδιο επειδή είναι σχετικά ήπιο μπορείς εύκολα να το αγνοήσεις αν είσαι και λίγο πείσμων (γάιδαρος και ξεροκέφαλος δηλαδή και θες να κάνεις διαρκώς του κεφαλιού σου). Έτσι αναπόφευκτα περνάς στο δεύτερο, καθώς έχεις πλησιάσει κοντύτερα στο «λάθος», και το μαύρο «κακό» πλέον σε γυροφέρνει και σε μυρίζεται στα απόκρυφα, γιατί πως να το κάνουμε του φαίνεσαι νοστιμούλικο. Η δεύτερη ανακατωσούρα είναι εκείνη της φουσκοθαλασσιάς. Αν υποθέσουμε οτι δεν σας έχει τύχει και ζορίζεστε να καταλάβετε τα θαλασσινά παραδείγματα βάλτε αντί για θάλασσα ένα ταξίδι 10ωρο με αυτοκίνητο σε βουνό με δρόμο 5 ώρες φιδογυριστό, και άλλες 5 ζιγκ ζαγκ. Και το κουδούνι αλλάζει. Τώρα είναι σαν εκείνο που κρεμούν στα ζωντανά τους οι βοσκοί για να μην τα χάνουν, μόνο που στην περίπτωσή μας κάποιος το έχει κρεμάσει ανάμεσα σε στήθος και στομάχι και όταν βαράει συνταράσσει τα εσωτερικά όργανα. Ναι είμαστε πολύ κοντά στο μέγα σφάλμα τώρα και το σώμα το ξέρει. Η τρίτη και τελευταία φάση συνήθως συμβαίνει την στιγμή την ίδια που έχουμε αγκαλιάσει το κακό μας το συναπάντημα και κάνουμε το πρώτο βήμα μέσα στην λαθεμένη επιλογή. Την στιγμή αυτή, ταυτόχρονα έχουμε τάση για έμετο απο σοβαρή ναυτία για την οποία η δραμαμίνη δεν έκανε και πολλά, και παράλληλα το καμπαναριό του Αη Σώστη, μεγάλη η χάρη του, βαράει εντός μας και τις πέντε μαντεμένιες καμπάνες του ωσάν να επέρχεται συντέλεια, καταστροφή, αφανισμός. Και ω, ναι, καλά το καταλάβατε. Δεν έχει πια σημασία. Γιατί όσο και να βαράει ο Αη Σώστης και όσο και να έχει κανείς διπλωθεί στα δύο απο τον στομαχόπονο και τον εμετό, το κακό έχει ήδη γίνει.
Συμπέρασμα; Την επόμενη φορά να ‘χεις το νού σου για το πρώτο κουδούνι.