Θα σας πω τί πίστευα πάντα για τα αγοράκια. Για αρχή ομολογώ πως είχα πάντα την πεποίθηση πως τα αγόρια και ο συναισθηματισμός έχουν τόσες σχέσεις όσες το καρπούζι με το πιστολάκι για τα μαλλιά. Πάντα νόμιζα πως δρουν και σκέφτονται με άξονα την λογική και το συμφέρον. Στο μυαλό μου βλεπετε τα αγόρια ποτέ δεν «θέλουν να» αλλά πάντα «πιστεύουν ότι». Δεν χαζεύουν ποτέ απο τα παράθυρα, δεν κάνουν ηλίθια ροζ όνειρα λίγο πριν κοιμηθούν, δεν γράφουν στίχους, δεν ερωτεύονται τραγούδια, δεν πάνε ποτέ μόνα τους για βόλτα, δεν παθιάζονται και δεν αγαπούν έτσι ώστε να ηλεκτρίζονται με μια σκέψη από τα νύχια ως την κορφή, δεν , δεν, δεν. Νόμιζα πάντα πως είναι φτιαγμένα απο γρανίτη γκρί και έχουν μόνο απότομες και κοφτερές γωνίες. Επίσης, όταν συναντούσα κανένα αγόρι που φαινόταν να κάνει τα παραπάνω "κοριτσίστικα", δεν το πίστευα. Απλώς θεωρούσα πως υποκρίνεται το καρπούζι ενώ στην πραγματικότητα είναι ένα πιστολάκι για τα μαλλιά. Οπότε το κοιτούσα και εγώ με μισό μάτι, «σιγά μην είσαι κόκκινος απο μέσα με σποράκια» έλεγα, και τον άφηνα να υποστηρίζει τα δικά του, ενώ μέσα μου είχα ήδη διαγράψει την πιθανότητα να λέει την αλήθεια. Νομίζω πως για όλα φταίει ο πατέρας μου, και ας κινδυνεύω έτσι να φανώ οπαδός του Φρόυντ, που δεν είμαι. Όμως αλήθεια, το θυμάμαι σαν τώρα στην πρώτη μου ερωτική απογοήτευση, όταν χώρισα στην εφηβεία μου (και απελπίστηκα βέβαια γιατί ήταν λες και είχε μόλις καταστραφεί ο κόσμος και με είχαν ενημερώσει οτι ξεκινούσε πυρηνικός πόλεμος και παράλληλη εισβολή εξωγήινων με εχθρικές διαθέσεις και υπερσύγχρονα όπλα ικανά να μας εξολοθρεύσουν σε δέκατα του δευτερολέπτου). Ο μπαμπάς μου ήρθε τότε στο κρεββάτι μου που είχε γίνει ένα μεγάλο κουκούλι απο μύξες και κλάματα και μου είπε: «Οι άντρες είναι σαν τα λεωφορεία μωρό μου. Εσύ θα κατεβαίνεις στην στάση και θα παίρνεις το επόμενο.» Ατίθασο πνεύμα απο τότε τον ρώτησα ανάμεσα σε αναφιλητά τί γίνεται αν εγώ το μόνο που θέλω είναι να φτάσω στο τέρμα. Νομίζω γέλασε και μου είπε πως το τέρμα δεν υπάρχει. Τελικά λοιπόν ίσως να με επιρέασε. Εκεί που έβλεπα τα αγόρια σαν γρανιτένιους όγκους με αιχμές, μετά άρχισα να τα συγκρίνω με τα λεωφορεία. Στάση εδώ, στάση εκεί, στάση Κολιάτσου. Ωραία διαδρομή κάνει τούτο, βολεύει η γραμμή αυτή, πού έχει ανταπόκριση το άλλο, ά, να και ένα του ΚΤΕΛ που πάει στα χωριά και πάει λέγοντας.
Πάντως καρπούζια τα αγόρια δεν γίνανε ποτέ στο μυαλό μου. Γι αυτό και τώρα ακόμη είμαι δύσπιστη και δεν το χωράει εύκολα ο νους μου ακόμη και για τους φίλους μου πως είναι απο μέσα τους κόκκινοι με σποράκια. Γιατί τα κορίτσια μαθαίνουν να βλέπουν τα αγόρια, σαν καλώδια, ρεύματα, ενώσεις με συρματάκια, φλόγιστρα, ρόδες, γρανίτες και μέταλλα. Και τώρα πια, αν κανείς καημένος τολμήσει να δείξει τα σποράκια της καρδούλας του, είμαι ικανή από δυσπιστία και μόνο να τα κάνω πασατέμπο και να τα μασουλήσω ατάραχη στο σινεμά...