Είναι φορές που δεν με πειράζει καθόλου να με συνθλίψεις κομμάτι κομμάτι με ότι εργαλείο σκεφτείς και σου είναι πρόχειρο. Γιατί αντέχω και γιατί τίποτα σπουδαίο ή σαν πυροτέχνημα εκρηκτικό δεν θα συμβεί. Καμιά φορά όμως με εξαγριώνουν και σιχαίνομαι αυτό το μελαχρινό που βλέπω να σκουραίνει στα μάτια σου και κάτι περίεργα ρουθουνίσματα που κάνεις άθελά σου. Άλλοτε μου φταίει η γλώσσα σου που τριγυρίζει κατακόκκινη σαν σε τσιφλίκι της στο στόμα μου ή τα δάχτυλά σου όταν γαντζώνονται στην μέση μου και μου τρυπούν τα πλευρά. Είναι όμως και κάτι φράσεις που με γυρνούν ολόκληρη ανάποδα και τα μέσα μου έξω, κι αφήνουν όργανα και σωθικά, θέαμα ειδεχθές, να πάλλονται σε κεντρική σκήνή. Εσύ θεωρείο πρώτο. Πλαταγίζεις τα χείλη και κάνεις δηλώσεις. Λες,
«θα μπω μέσα σου!»
Χα! στην έφερα. Δεν μπορείς- δεν μπορείς... Το μέσα μου βγήκε έξω μου, να το εδώ μπροστά σου το μονοπάτι με τον τράχηλο, πουθενά δεν θα πας, πουθενά δεν θα μπεις, δεν έχει μέσα τίποτα εκτός από δέρμα σκέτο και μια επιδερμική βαρεμάρα πρώτης στιβάδας. Ορίστε, στην έφερα!

Αν νομίζεις πως έχεις τα κότσια και επιμένεις στις δηλώσεις, έλα εδώ τώρα να σε δω να χαϊδεύεις τα όργανα μου έτσι όπως κρέμονται απέξω χαλαρά και λερώνουν το πάτωμα.