Δηλαδή πού είναι το φοβερό; Γιατί δεν μπορείς να φανταστείς την ακρόπολη βαμμένη κόκκινη ή ροδακινί; Γιατί νομίζεις πως αυτό το λευκό των ξεβαμμένων μαρμάρων είναι καλύτερο -άσπιλο, αμόλυντο, ανόθευτο- από το παλλόμενο κόκκινο ή από ένα ολοζώντανο ζουζουνορόζ; Είναι και αυτή σου η αντίληψη βασισμένη σε κάποια ιδέα περί ομοιομορφίας σαν το κυκλαδίτικο γαλανόλευκο της Χούντας; Και τί νομίζεις οτι θα καταφέρεις με το άσπρο σου δηλαδή; Τίποτα. Κανέναν δεν ξεγελάς, παρά μονάχα κάτι τύπους περίεργους που θέλουν να έχουμε όλοι ίδιο ύψος, ίδιο βάρος, ίδιο μάτι θαμπό και την βαφτίζουν ετούτη την παράνοια αρμονία μήπως και μπερδευτούμε και αρχίσουμε να φοράμε τα μέτρα και τα νούμερά τους για δικά μας. Μα, γίνεται με το ζόρι παρθενιά και ράψιμο; Όχι. Λοιπόν, περίσσευμα ασβέστη και όρεξη να ‘χεις να σου δίνω χρώματα να μου τα χαλάς γιατί εγώ και το λευκό μαλώσαμε. Μόνο με το γιαούρτι, το γάλα και το παγωτό βανίλια θα διατηρήσω επαφές. Δεν μπορώ να παλεύω άλλο να γίνω άσπρη με το ζόρι μπας και μου επιτραπεί να γίνω και ‘γώ μέρος του νησιωτικού συμπλέγματος. Παραιτούμαι. Το ξέρω πια, δεν αλλάζει το χρώμα τ' ανθρώπου αμα έχει καταπιεί παλέτα και γι' αυτό την ταβανόβουρτσα και το ρολό τα πέταξα. Σόρυ, μα τα πορτοπαράθυρα μου δεν είναι μπλε αλλά πράσινο φιστικί, και οι τοίχοι μου έχουν μοτίβα αστεριών και σκιές της θάλασσας. Έτσι λοιπόν, για να μην σου ταράξω και την αισθητική σου και μου μείνεις σέκος, θα κάτσω εδώ παραδίπλα με το εκτός σχεδίου και προδιαγραφών σώμα μου και θα αφήσω τις αποχρώσεις μου να ξεθωριάσουν με τον καιρό. Και αν επιμείνετε και δεν θέλετε να μου συνδέσετε το ρεύμα και το νερό, ε δεν πειράζει, χαλάλι σας. Θα την βρω αλλιώς την άκρη.