Η Αθήνα δεν άλλαξε διόλου. Οι ταράτσες απο το μπαλκόνι μου είναι ίδιες και απαράλλαχτες και το μόνο που βρήκα διαφορετικό στο σπίτι είναι το ένα δάχτυλο σκόνης που κάλυψε έπιπλα και βιβλία. Για να με ψέξει μαζεύτηκε η σκόνη. «Είδες τί έγινε που έλειπες τόσο καιρό;» Μου κρατάει και το κρεβάτι μούτρα. Για να με εκδικηθεί με αφήνει δύο νύχτες τώρα να στριφογυρίζω δίχως να μου κολλάει ύπνος και αφού στο τέλος καταφέρω και αποκοιμηθώ φροντίζει ώστε το πρωί να ξυπνήσω πιασμένη σ’ ολόκληρο το σώμα μου. Έτσι τιμωρία, για να μάθω άλλη φορά πως υπάρχουν επιπτώσεις όταν αλλάζω στρώματα και του κάνω απιστίες. Το υπόλοιπο σπίτι είναι λιγότερο εκδικητικό, μονάχα που πρέπει να το καθαρίσω γιατί μοιάζει σκοτεινό και μουτρωμένο σαν τσατισμένο δεκάχρονο. Το δέντρο εντάξει, ξεστολίστηκε και κρύφτηκε διαμελισμένο στις ντουλάπες. Του χρόνου πάλι.
Κοιτάω τον ουρανό απο τον τέταρτο (πολύ μου αρέσει ο τέταρτος όροφος) και μοιάζει με παγετώνα. Σοβαρολογώ, έχει τόσα σύννεφα ο ουρανός που θυμίζει βουνό χιονισμένο. Σκιέρ του λείπουν μόνο να κατεβαίνουν τις πλαγιές με φιγούρες και ακροβασίες. Αλήθεια, πόσο χρόνο να αφιερώνει ο κόσμος κάθε μέρα στον ουρανό; Εγώ που έχω τις πολυτέλειες του τεμπέλη δεν το αμελώ και τον χαζεύω καθημερινά. Μάλιστα θυμάμαι συχνά τον Santayana εξαιτίας του. Δύο τρόποι να αντιληφθείς τον κόσμο. Ένα, να σταθείς και να συναισθανθείς τον ρόλο σου, να καταλάβεις πως είσαι ένα μικρό κομμάτι ενός συνόλου, μιας συνέχειας που την τρέφεις και σε τρέφει. Δύο, να αποτραβηχτείς και να αντιληφθείς το μέγεθος και το μεγαλείο μιας ολότητας που σε εμπεριέχει μα επουδενί, δεν σε χρειάζεται. Καλός και ο Santayana, θα είχε βλέπεις και εκείνος μπόλικο χρόνο διαθέσιμο. Σήμερα λοιπόν, αντιλαμβάνομαι τον κόσμο με τον τρόπο νούμερο δύο.
Τί ανάγκη να με έχει εμένα ο ουρανός;
------------------------------------------------
Γλιστρούσα στα βότσαλα
κοβόμουν στα νέφη.

Θέλω
να ανασάνω μια φορά
δίχως κεραίες στο πλάι μου,
στην εκκλησιά στο κέντρο του χωριού
κρύο άνεμο.