Έχω εργασία στην φιλοσοφία. Δεν θυμάμαι το θέμα ακριβώς και ίσα που έχω ανοίξει τα βιβλία μου ως τώρα. Έχει πολλά ωραία η φιλοσοφία. Θα προτιμούσα να είχα ένα θέμα σχετικό με την ηθική. Αυτό είναι το αγαπημένο μου. Στις παρέες μου, ανήθικος είναι εκείνος που βλάπτει τον άλλον. Ειδικά αν τον βλάπτει για να επωφεληθεί με έναν τρόπο ο ίδιος. Ο Νίτσε βεβαίως καθόλου δεν συμφωνεί με τις παρέες μου, αλλά και οι παρέες μου αγνοούν εντελώς τον Νίτσε - οπότε έρχεται μια ή άλλη. Βέβαια, απο την στιγμή που η ψυχολογία υπεισέρχεται στην ηθική, όλα μπορούν βαθύτερα να εξηγηθούν, βαθύτερα να δικαιολογηθούν, βαθύτερα να συγχωρεθούν. Προτιμώ το τελευταίο και παρακαλώ κανένα συσχετισμό με τους παπάδες και τους χριστούς. Σαν ξέπλυμα το σκέφτομαι μόνο. Άδειασμα και ειρήνη μέσα μας.
Έψαχνα λοιπόν κάτι σημειώσεις για την φιλοσοφία. Βρήκα μαζί τους, πολλά τετράδια περασμένων ετών, χαρτιά σε παραφουσκωμένους φακέλους, ποιήματα σε χαρτοπετσέτες και άλλα τέτοια μπανάλ. Βρήκα και μια πρόσκληση για μια έκθεση της ΑΣΚΤ το 2006 (η σχολή καλών τεχνών για όσους δεν τα πάνε καλά με τα ακρωνύμια).Είχα γράψει κάτι στιχάκια από πίσω γι’ αυτό και μου ξέμεινε. «In vivo-in vitro» ο τίτλος της έκθεσης. Πήγα θυμάμαι, μου είχε αρέσει θυμάμαι. Μετά έκανα και μια επίσκεψη στην βιβλιοθήκη της ΑΣΚΤ εκεί στην Πειραιώς και διάβαζα για τον Rothko. Με απασχολούσαν τα όρια και οι ορίζοντες τότε. Ακόμη με απασχολούν αλλά σταμάτησα τις εικαστικές αναζητήσεις για χάρη τους. Η γραμμή του ορίζοντα νομίζω είναι το πιο περίεργο όριο. Είναι μια γραμμή. Την σέρνεις στον καμβά και ορίζεις το βάθος. Είναι όριο και την χρησιμοποιείς ως τέτοιο όπως ρητά στο λέει και η ρίζα της λέξης (απρμφ. ορίζειν). Οριοθετείς τις αποστάσεις και τις διαστάσεις στην εικόνα σου. Κι όμως ξέρεις πως ο ορίζοντας σημαίνει τ’ αντίθετο ακριβώς. Ο ορίζοντας είναι ανοιχτωσιά, έχει μεγάλα φτερά, είναι τόπος για άπλωμα και ξάπλωμα. Είναι ατέλειωτος, άπιαστος, λέξη με εύρος. Πού διάβολο κολλάνε λοιπόν τα όρια; Ε και όμως κολλάνε. Γιατί ο ορίζοντας κάνει και τα δυο. Δίνει χώρο να απλωθείς ως το άπειρο αν το θες, αφού όμως πρώτα οριοθετήσει με μια γραμμή τον χώρο για σου θυμίσει πού πατάνε τα ποδάρια σου. Αυτά βεβαίως συμβατικά, αν δηλαδή για παράδειγμα κοιτάτε τον ορίζοντα με τα πόδια παραχωμένα στην βρεγμένη άμμο μιας παραλίας. Αν είστε και του λόγου σας κρεμασμένοι ανάποδα από αόρατες κλωστές και βλέπετε ουρανό για θάλασσα και θάλασσα για ουρανό και μάλιστα με κλίση, ε τότε και σεις... Rothko.