Κόκκινα καπέλα, κόκκινα παπούτσια κόκκινες καρδούλες και κόκκινες μύτες σε κόκκινο φόντο. Αυτόν τον Βαλεντίνο τον σιχαίνομαι. Μόνο οι σοκολάτες είναι ωραίες. Αλλά εκείνες βρίσκονται στις προθήκες τους στα ζαχαροπλαστεία και στα περίπτερα κάθε μέρα. Δεν τον έχουν καμία ανάγκη τον Βαλεντίνο ούτε οι σοκολάτες ούτε και η όρεξη μου για γλυκό.
Ούτε ο έρωτας τον έχει ανάγκη. Ο έρωτας έχει ανάγκη μόνο εσένα.



Στον ύπνο μου, δάγκωσα τα χείλη μου ώσπου μάτωσαν. Ξύπνησα ιδρωμένη και με την γεύση του αίματος στο στόμα. Σε ονειρευόμουν. Σε ένα σπίτι ήμασταν, γονατιστοί στο πάτωμα του σαλονιού. Κρύο μάρμαρο το πάτωμα κι είχα τα χέρια μου στα γόνατά σου, έβαζα δύναμη, πίεζα να με αισθάνεσαι και όλο φοβόμουν πως θα σπάσει ο καρπός μου στα πόδια σου και σποράκια αμέτρητα θα απλωθούν στο πάτωμα τριγύρω. Το κεφάλι μου στο στήθος σου. Φορούσες μαύρη μπλούζα και ανάσαινες βαθιά, τόσο που κρυβόμουν στην εισπνοή σου. Μύριζε παντού εσύ και το χέρι σου ζεστό στον αυχένα μου. Αυτό μόνο όλο το βράδυ. Ούτε λέξη δεν είπα. Κράταγα τα χείλη μου σφιγμένα και δάγκωνα δυνατά να μην ξεγλιστρήσουν και ακουστούν συλλαβές, μην σπάσει ο ήχος το αγκάλιασμα και μου το χαλάσει. Ούτε λέξη.

Στον ξύπνιο σου σήμερα θα πήγες στην δουλειά με μισή καρδιά και ώρα που είναι πια θα έχεις αρχίσει να σκέφτεσαι το μεσημεριανό σου. Δεν θυμάσαι πως ήσουν μαζί μου στον ύπνο σου, ούτε αν κράτησες ποτέ τον αυχένα μου. Ούτε μια υποψία πως ο καρπός μου θα έσπαγε γυάλινος στα δικά σου πόδια.
Κι εγώ ούτε λέξη. Πάνε τώρα 10 χρόνια ύπνος-ξύπνιος, κι ούτε λέξη.

Αν με διαβάζεις και φοράς την μαύρη μπλούζα δες σε παρακαλώ στο ύψος του στήθους μήπως και καταλάβεις. Τα δαγκωμένα χείλη αφήνουν σημάδι.