Φοράω ρούχα ξένα. Όχι λάθος, δικά μου είναι τα διάλεξα χθες. Σήμερα όμως δεν μου αρέσουν και θα τα γδυθώ. Ξεντύνομαι. Είναι χαράματα, ούτε ψυχή δεν περπατάει μαζί μου στο λιμάνι. Μυρίζω την υγρασία, τα πέλματα μου μαυρίζουν στο πλακόστρωτο, ο φάρος απέναντι σβηστός. Αργότερα ίσως να βρέξει. Φτάνω στο σπίτι σου γυμνή. Μετράω πόσες μέρες χρειάστηκαν για να γδυθώ, πόσες για να το πάρω απόφαση να βγω στην πόλη, πόσες για να περπατήσω όλη την διαδρομή. Τα χάνω, είναι πολλές, τα δάχτυλα δεν φτάνουν για να μετρήσω και είναι αλήθεια, ποτέ δεν τα κατάφερνα με τους αριθμούς. Δεν πειράζει. Αλλάζω την έκφραση. Τόσες μέρες χρειάστηκαν για να γδυθώ, τόσες για να το πάρω απόφαση να βγω στην πόλη, τόσες για να περπατήσω όλη την διαδρομή. Ένα «τ» αντί για «π» κι’ ολα μετρημένα. Μπροστά στην πόρτα σου με ποδια μαύρα απο την άσφαλτο. Να χτυπήσω, να μην, να χτυπήσω, να μήν, άμπε μπα μπλομ, δεν χτυπάω να φύγω, βήμμα πίσω, μα είμαι γυμνή πως θα γυρίσω τώρα που ξημέρωσε, να χτυπήσω, γιατί ήρθα ως εδώ άλλωστε, τόσες-πόσες μέρες προσπάθειας χαράμι, να χτυπήσω, να μην χτυπήσω, και κλάματα, κλάματα ήσυχα μην ακούσεις. Σκουπίζομαι με την ανάστροφη του χεριού. Μάτια κόκκινα, πρησμένα χείλη και γυμνή. Δεν θα ‘θελες να με δεις έτσι. Ίσως με διώξεις. Και ύστερα δεν θα φταίω πια εγώ, αλλά εσύ. Χτυπάω. Ανοιχτή παλάμη στην πόρτα. Όχι το κουδούνι, ποτέ το κουδούνι. Ξύλινος ήχος. Άκου, χτυπάω. Άνοιξε. Τα βήματα σου σταματούν πίσω απο την πόρτα. Χτυπάω ξανά, μην τρομάζεις, άνοιξε μου. Έχει ξημερώσει και είμαι γυμνή, τί έχεις να φοβηθείς από ένα ζευγάρι βρόμικα πέλματα; Πίσω από την πόρτα και οι δύο. Θα ‘σαι ντυμένος με ρούχα ζεστά του σπιτιού, κάλτσες μαλακές και φανελάκι σκούρο. Τελευταίο χτύπημα. Ορκίζομαι πως έκανα τόσες μέρες και τόσο δρόμο μόνο για αυτό το τελευταίο χτύπημα. Περιμένω και μετράω τα δάχτυλα ως το δέκα. Στον δείκτη του δεύτερου χεριού ακούω το κλειδί σου να γυρνά. Αυτό μόνο.
Και έχω μείνει έξω να αναρωτιέμαι. Ήταν δεξιά ή αριστερά; Να φτάσω το πόμολο, να επιχειρήσω είσοδο; Το χέρι μου μετέωρο. Πες μου.
Κλείδωσες ή ξεκλείδωσες;