http://www.youtube.com/watch?v=7D3nnRd50jE&feature=related

Για εσένα γράφω. Πάντα έτσι ήταν κι είναι αλήθεια παράξενο που δεν το καταλαβαίνεις. Ξεφυσάς τον καπνό σου πιο πέρα και ανοίγεις μια τρύπα στο νερό. Και εγώ στην ίδια θέση, με τις ίδιες λέξεις χαζεύω τα απόνερα και τους σχηματισμούς. Ωραία και έτσι, δεν με πειράζει. Ήθελα μικρή να γράφω για αστέρια, σκιές, κρύσταλλα και γιασεμιά. Αλλού όμως αυτά. Καιρός να πιάσω την πέτρα. Ορίστε, να, μου είπαν χθες, πως μου το είπαν να δεις, α ναι, το λάπις λάζουλι είναι λέει η πιο όμορφη πέτρα. Είναι. Όχι μόνο για το χρώμα της. Άκου το όνομα. Στρογγυλό, ένα «μι» πρασινογάλαζο (μην κοπανάς έτσι το «μι», μη!) στο πιάνο μου, μια θαλπωρή, λίγο παιχνίδι. Συλλάβισε. Λα-πις Λά-ζου-λι. Σαν όνομα νεράιδας. Διάφανα φτερά ίσως, ε τι λές; Μπορεί και όνομα λίμνης κρυφής. Λά-πις Λά-ζου-λι. Ωραίο. Να κάτι ωραίο. Σαν το μπαλκόνι μου. Που είναι τόσο δα, στενό και μικρούλι τόσο ώστε εσύ δεν χωράς. Μόνο εγώ καταφέρνω να στριμωχτώ εκεί. Είναι που ξέρω τα κατατόπια μην το πάρεις στραβά. Να, κοίτα. Βγαίνω τώρα αμέσως στο μπαλκόνι μου με μια χούφτα γεμάτη Λα-πις Λά-ζου-λι. Κρατάω μια χούφτα συλλαβές στο στόμα και σου τις τραγουδάω όλες αν το θες.
Δεν έχει φεγγάρι απόψε και δεν θα σου γράψω τίποτα για τον ουρανό. Όμορφη νύχτα.
Μόνο πέτρες φέγγουν