Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

Ορίστε, θα μιλήσω αλλιώς μήπως και καταλάβεις. Είσαι που λες μία απο αυτές τις καλούτσικες εντόπιες ομάδες που διατηρούν μια κάποια αξιοπρέπεια σε ένα κατά τα άλλα ξεπουλημένο πρωτάθλημα. Εσύ δεν διανοείσαι βέβαια να πουλήσεις το παιχνίδι σου όμως και μπράβο. Ο τελευταίος των Μοϊκανών, η μαμα Τερέζα και ο Χριστός αποτελούν πρότυπα και ιδανικά σου. Σε ενδιαφέρει το καθαρό παιχνίδι, η έντιμη νίκη, η ευγενής άμυλα. Οι φίλοι-φίλαθλοί σου σε θαυμάζουν και σε αγαπάνε για την στάση σου, σε στηρίζουν σε κάθε πρόκληση και μόνο το βράδυ καμιά φορά ανάμεσα σε μπύρες μουρμουρίζουν με απογοήτευση πως δεν φτάνεις πουθενά αν πηγαίνεις πάντοτε «με τον σταυρό στο χέρι». Πράγματι είναι αλήθεια πως προς το παρόν δεν έχεις πάει πουθενά, ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται. Ούτε Ευρώπες είδες, ούτε κύπελλα, ούτε χιλιάδες εισιτήρια διαρκείας, ούτε μετεγγραφές εκατομμυρίων. Δεν πτοείσαι όμως. Ηθικό ακμαίο λες και κάθε φορά ορμάς στο γήπεδο με την ίδια ελπίδα. Την νίκη. Η εσωτερική φωνούλα-προπονητής διαμορφώνει κάθε φορά την σύνθεση αναλόγως των περιστάσεων και διατηρεί πάντα ψηλά την πίστη σου. Πίστη για την νίκη, την κατάκτηση του στόχου, για τα πυροτεχνήματα την στιγμή που θα υψώνεις το τρόπαιο. Είπα μπράβο; Είπα. Ωραία λοιπόν, τώρα που συστηθήκαμε πάμε παρακάτω. Που λες, κάποια στιγμή στην ιστορία σου, φτάνει η ώρα ενός ματς, που ξέρεις, απλά το ξέρεις, οτι είναι το σημαντικότερο και το κρισιμότερο απο όλα όσα πέρασαν ή θα ακολουθήσουν. Είναι ο αγώνας για τον οποίο ξεκίνησες να κλοτσάς την μπάλα και έφαγες τα νιάτα σου στην προπόνηση και την προετοιμασία, ο αγώνας για τον οποίο δεν σταμάτησες να παίζεις ενώ σακατεύτηκες, ηττήθηκες, εξαπατήθηκες, γιουχαϊστηκες και αδικήθηκες κατάφωρα απο διαιτητές και παντός είδους ενώσεις και λοιπές ομοσπονδίες. Είναι Ο Αγώνας, Το Ματς Σου. Αν είσαι και λίγο τυχερός θα παίζεις στην έδρα σου, να νιώθεις βρε παιδί μου στα νερά σου, να διατηρήσεις τουλάχιστον το ψυχολογικό αβαντάζ. Γιατί άν κάτι είναι βέβαιο σχετικά με Το Μάτς είναι πως σχεδόν πάντα ο αντίπαλος είναι είτε ισχυρότερος, είτε το λιγότερο, καλύτερα φορμαρισμένος. Λοιπόν, προετοιμάζεσαι. Μελετάς. Βλέπεις σε επανάληψη ότι παιχνίδι έχει προηγηθεί για να διαβάσεις και να προβλέψεις, να ανακαλύψεις τα τρωτά του, να βρεις τελοσπάντων πώς στο καλό μπορείς να κερδίσεις. Ναι, ναι, τίμια και δίχως μπαμπεσιές πάντα. Βρίσκεις λοιπόν μια φόρμουλα, βρίσκεις και ένα σχέδιο εναλλακτικό σε περίπτωση που και η άλλη ομάδα έχει ήδη σκεφτεί αυτό που σκέφτηκες, φοράς και το σταυρουδάκι σου το βαφτιστικό και βγαίνεις απο την φυσούνα. Άντε τώρα να δούμε. Αρχίκα είχες πεί να μην ανοιχτείς και μείνεις εκτεθειμένος στα μετόπισθεν γι’ αυτό παίζεις σφιγμένα, αμυντικά με τον νού σου στυλωμένο στο άβατο του τέρματος. Μόνο που για να καταφέρεις να παραμείνει άβατο το δικό σου τέρμα, δεν έχεις βγάλει ούτε μία σωστή επίθεση, οι κερκίδες χασμουριούνται και το αντίπαλο τέρμα δεν βρίσκει ούτε μισό λόγο να αγχωθεί για το δικό του άβατο. Εντάξει, είναι Το Ματς και δεν θέλεις να ρισκάρεις, έχει γίνει αντιληπτό. Μα πώς στον διάβολο θα κερδίσεις με τέτοια νοοτροπία; Τί πάει να πεί περιμένεις την ευκαιρία; Και αν δεν περάσει απο αυτό το γήπεδο σήμερα η πολύφερνη ετούτη νύφη εσύ τί θα απογίνεις; Λοιπόν, ανασυγκροτείσαι στο ημίχρονο, λες είναι Το Ματς και οφείλω να δείξω το καλό μου αγωνιστικό πρόσωπο και ξαναβγαίνεις στο χορτάρι με ανανεωμένη πίστη για την νίκη. Τώρα ανοίγεσαι. Βγαίνεις μπροστά, κοντράρεσαι, τρέχεις. Α, επιτέλους. Η κερκίδα ξυπνάει, φωνάζουν συνθήματα, νομίζεις επιτέλους οτι μπορείς τελικά να γυρίσεις το παιχνίδι υπέρ σου. Αυτά έως ότου αυτός ο δαίμονας της αντίπαλης ομάδας ξεκινά μια αντεπίθεση που δεν προλαβαίνεις με τίποτα να σώσεις και στέλνει την μπάλά καρφωτή στο παρθένο σου δίχτυ περνώντας την ακριβώς πάνω απο τα χέρια του αποσβολωμένου τερματοφύλακά σου. Σκατά. Τα υπόλοιπα τα ξέρεις. Παλεύεις με νύχια και δόντια για μια ανατροπή που δεν έρχεται, σε αντίθεση με την λήξη που έρχεται νωρίτερα απο όσο θα ήθελες, οι άλλοι πανηγυρίζουν και εσύ απλά φτύνεις ανάμεσα απο τα δόντια λέξεις απογοήτευσης ενώ προχωράς προς τα αποδυτήρια.

Καλέ μου όμως σύνελθε, πώς κάνεις έτσι;
Έχει και ρεβάνς.

Δεν υπάρχουν σχόλια: