Είναι μία στιγμή αδυναμίας και κάνεις το λάθος. Θα το μετανιώσεις πικρά αργότερα αλλά προς το παρόν ο φόβος για τον μελλοντικό όλεθρο δεν είναι σε θέση να σε αναχαιτίσει. Και κάνεις το λάθος σου μεγαλοπρεπώς. Πες από βλακεία, πες από ανασφάλεια, πες απο ανάγκη για αποδοχή και αγάπη, εσύ διαλέγεις έτσι και όχι αλλιώς, λες αυτό και όχι το άλλο. Γίνεσαι ψεύτικος δηλαδή, γυρνάς την πλάτη στον εαυτό σου, φοράς μια απο τις καλές μάσκες που κρύβεις στην ντουλάπα και παλεύεις να πορευτείς με την μουτσούνα στην μούρη χωρίς μάλιστα να φανεί το λαστιχάκι που την συγκρατεί στο κεφάλι σου. Εντάξει θα μου πεις, το λαστιχάκι δεν είναι και σπουδαίο ζήτημα. Κανείς δεν φαντάζεται οτι μπορεί να υπάρχει και ως γνωστόν ο κόσμος σπάνια προσέχει κάτι που δεν πιστεύει οτι είναι μέρος της πραγματικότητας που αποδέχεται ως αληθινή. Πράγματι, δεν είναι και φοβερό, υπάρχουν τρίκ. Ρίχνεις τα μαλλιά μπροστά, προσέχεις λιγάκι τις κινήσεις σου και τελοσπάντων έτσι ή αλλιώς κάπως το καλύπτεις το πράγμα. Εσύ όμως φοράς μουτσούνα. Το αληθινό σου πρόσωπο απο κάτω της ιδρώνει. Οι πόροι σου φράζουν, η ανάσα δυσκολεύει. Κατάσταση ασφυκτική. Όλο σκέφτεσαι να αρπάξεις την μάσκα να την ξεριζώσεις και να της δώσεις μία να φτάσει ίσα μέσα στον κάδο με τα σκουπίδια. Ύστερα όμως το ξανασκέφτεσαι και όλο διστάζεις ενώ ο φόβος κερδίζει έδαφος. Και αν δεν σε αναγνωρίζει κανείς μετά; Και αν δεν τους αρέσει η δική σου μύτη; Διστάζεις, το αναβάλλεις τελικά για την στιγμή που θα είσαι έτοιμος και μένεις με την μουτσούνα κολλημένη στην μούρη. Περνάει όμως ο καιρός, οι εκφράσεις του αληθινού προσώπου σου σκουριάζουν κάτω απο την επιβεβλημένη ακινησία, το δέρμα σου διψάει, και κάθε πρωί αποφεύγεις τον καθρέφτη του μπάνιου σου όπως ακριβώς και αυτός ο Ντόριαν το καταραμένο πορτραίτο του. Λίγο λίγο η ενοχή για το λάθος γίνεται ξόανο στον ύπνο σου, λυμαίνεται κάθε σπιθαμή του μέσα σου, μεγεθύνεται και μετατρέπεται στον προσωπικό και δια χειρός σου δημιουργημένο εφιάλτη. Ναι ήταν μια στιγμή αδυναμίας μόνο, αλλά να, ορίστε και οι συνέπειες. Και αυτές όσο και να το θες δεν περιορίζονται σε μία στιγμή. Λοιπόν, ορίστε και οι λύσεις για να μην λες οτι δεν τις ξέρεις.
1ον, λες «άντε και όποιον πάρει ο χάρος» και στέκεσαι καταμεσής στην πλατεία για να τραβήξεις την μουτσούνα σου σε μία δραματική στιγμή που στο μυαλό σου μια ορχήστρα με κρουστά παίζει αυτόν τον γνωστό ρυθμό που χρησιμοποιούν στις ταινίες την ώρα της κλιμάκωσης της αγωνίας.
2ον, βρίσκεις τρόπο να εξαφανιστείς από την ζωή σου χωρίς να αφήσεις ίχνη και εχοντας προαποφασίσει οτι δεν θα μουρμουρίσεις λόγια νοσταλγίας.
3ον, αφήνεις την μουτσούνα πάνω στην μούρη σου και επιτρέπεις στο αληθινό σου πρόσωπο να σαπίσει απο κάτω έχοντας όμως πρώτα συνειδητοποιήσει την σχεδόν βέβαιη πιθανότητα μια μέρα η μουτσούνα να πέσει και να εμφανιστεί κάτω απο τον δυνατό ήλιο η σαπίλα σου.

Τί; Τί είπες; Δεν είσαι σάπιος; Δεν το ήθελες και ήταν μια στιγμή αδυναμίας μόνο; Α ναι; Ε τότε αγάπη μου, νο. 1 και σκασμός.