http://www.youtube.com/watch?v=plb0G9Ewjzw&feature=related

Διάλογοι πάνω στον Σαιξπηρ.

«Άμλετ: Πάρε τα δάχτυλα σου απο τον λαιμό μου. Δεν έχω θυμό μέσα μου. Δεν
έχω έχθρα για κανέναν. Όμως μέσα μου κοιμάται μια λύπη.
Πρόσεχε. Μην την ξυπνάς. Η λύπη όταν την ξυπνάν γίνεται θάνατος. Πάρε τα χέρια σου.» Άμλετ, μτφρ. Γ. Χειμωνάς.

-Τον βλέπετε πως στέκεται πάνω απο τον τάφο της Οφηλίας; Με τί ήπια φωνή, με πόση ηρεμία απαντά; Ίσα που ακούγεται. Αχνομιλά. Η λύπη που γίνεται θάνατος. Πνίγηκε η Οφηλία του, τίμια, όμορφη, ερωτευμένη. Πνίγηκε πληγωμένη, τρελή και μόνη. Αλίμονο Άμλετ η ηθική σου, αλίμονο το καθήκον και η τιμή σου. Η νύμφη σου πνίγηκε.

-Ε, εντάξει, έχει καλώς. Αν ήταν αλλιώς, θα είχαμε μόνο Ρωμαίους και Ιουλιέτες...
---------------------------------------------------------------------------------

Όταν μεγαλώσω και αν είναι το τυχερό μου, θα κάνω το λιγότερο δύο παιδιά. Όταν είναι ένα μόνο του, δεν έχει πολύ πλάκα. Εκ πείρας σας το γράφω αυτό. Αναγκάζεσαι τότε να παίζεις λιγότερο και να περνάς πολλές ώρες μιλώντας με τον εαυτό σου, γεγονός που επισείει σοβαρούς κινδύνους για την μετέπειτα εξέλιξη σου ως ενήλικας. Μαθαίνεις εξ ανάγκης δηλαδή να σκέφτεσαι, εκεί που ίσως με δύο γροθιές απο τον αδερφό σου να το είχες γλιτώσει και να είχες μάθει αντί αυτού καλύτερο ξύλο. Είναι άλλωστε φανερό ποιό απο τα δύο συμφέρει στις μέρες μας.

Όταν μεγαλώσω και αν είναι το τυχερό μου, θα κάνω 2 παιδιά σκέτα. Όχι δύο καλά παιδιά. Τα καλά παιδιά ζορίζονται στον κακό κόσμο κ΄ ύστερα όλο αναρωτιέσαι αν θα ταν καλύτερο να τα ‘χες μάθει να ναι αλλιώς, να ελίσσονται και να στριφογυρνούν, σαν φίδια σωστά και αξιόμαχα.

Ύστερα όταν μεγαλώσω και αν είναι το τυχερό μου, θα κάνω δύο παιδιά σκληρά. Τα τρυφερά δεν έχουν καμία τύχη. Τα ποδοπατάνε στην στιγμή όλοι οι υπόλοιποι και τα αφήνουν ζουλιγμένα στα χώματα να νιώθουν ίδια με αυτούς τους καρτουνίστικους λεκέδες στα κόμικ μου.

Ή μάλλον ακόμη πιο σωστά, όταν μεγαλώσω και αν είναι το τυχερό μου, θα κάνω παιδιά μόνο όταν θα ‘χω αποκτήσει το κουράγιο να αντέξω το ενδεχόμενο να γίνουν σκεπτόμενα, καλά και τρυφερά.

Προς το παρόν κοιτάω την μαμά μου κι όλο αναρωτιέμαι, τί στον διάβολο είχε στο μυαλό της...

---------------
Α, και μια παραδοχή που την χρωστάω. Μερικές φορές, όταν οι λέξεις λυγίζουν, δεν υπάρχει τίποτα πάνω και πέρα απο την μουσική.
http://www.youtube.com/watch?v=fZeA0PbjcdI&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=R-gOM8cS_kY&feature=related

Στο ταβάνι μου ζει ολόκληρος κόσμος. Και οι 10 διαφορετικές αποχρώσεις του βρόμικου λευκού μου, σκιές και λεκέδες. Δεν θυμάμαι πια το άσπρο. Να ίσως αυτός να είναι ο λόγος που το έχω ρίξει στους ουρανούς και τις θάλασσες. Το μπλε είναι καλύτερα ανεκτό στο μάτι και τα δικά μου τον τελευταίο καιρό τσούζουν με το παραμικρό. Αρνούμαι να πάω στον γιατρό. Θα μου δώσει κολλύριο και θα μου συστήσει να προσέχω τον ήλιο. Αηδίες. Άλλο φταίει και το ξέρω. Τα μάτια μου τσούζουν κι όλο παραπονιούνται με κοκκινίσματα, ερεθισμούς και δάκρυα γιατί δεν βρίσκουν πια λευκό για να κοιτάξουν. Πού να το βρουν; Έτσι όπως έγινε ο κόσμος μου όλος ένα ταβάνι με γκρι μπαλώματα και αραχνιασμένες γωνίες, αυτά θα τσούζουν και θα πονάνε ώσπου να εμφανιστεί σωτήριος μπογιατζής. Δέκα χέρια πρέπει να το περάσουμε το ταβάνι. Τα μισά μάλιστα θα προτείνω να είναι ασβέστης, έτσι για καλό και για κακό. Η δυστυχία είναι ότι ο μπογιατζής αργεί προς το παρόν να φανεί και ίσως πάλι να μην εμφανιστεί και ποτέ στην γειτονιά. Βλέπεις για την ώρα, όλο περνούν από το σπίτι διάφοροι που μου φαίνεται ότι ξέρουν να βάφουν, αλλά όταν τελειώνουν την δουλειά τους και φεύγουν εγώ ακόμη βλέπω τις σκιές πίσω από τα μισοβαψίματα και τα πασαλείμματα της βούρτσας τους. Φυσικά και δεν φταίνε αυτοί. Προσπαθούν με τις μπογιές και τα ρολά να καλύψουν κάπως την κατάσταση γεμάτοι από καλή πρόθεση, αλλά αλίμονο το λευκό είναι δύσκολο χρώμα και σπάνιο πολύ να σου πετύχει σωστά. Χαλάλι τους η προσπάθεια και δεν τους κακίζω. Άλλωστε ποτέ δεν ισχυρίστηκαν πως είναι επαγγελματίες του λευκού.
Εγώ φταίω μόνο και άλλος κανείς. Εγώ, που τρέφω ψευδαισθήσεις και τους αφήνω μια και δύο να δουν το ταβάνι μου, να το εξετάσουν μέτρο το μέτρο, για να αποφανθούν τελικά αν γίνεται ή όχι να ξασπρίσει απο το χέρι τους, αντί να πάρω μόνη το ρολό και μία σκάλα δίμετρη (απαραίτητη) και να ξεμπερδεύω μια και έξω με το γκρίζο και τα δακρυσμένα μάτια.

Ο ανθός της Λεύκας είναι ίδιος με βαμβάκι. Αν είσαι τυχερός και δεν σε πιάνουν περίεργες αλλεργίες με εξανθήματα, φτερνίσματα και άλλα τέτοια ενοχλητικά, μπορείς να σταθείς κάτω από τις Λεύκες ένα βράδυ με γλυκό άνεμο, κι αυτές θα σε στολίσουν στα άσπρα. Θα λες τότε «χιονίζει κάτω από το φεγγάρι» και θα χαμογελάς στα χνούδια που στροβιλίζονται.
Αν είσαι τυχερός και δεν σε καίει εύκολα το φως του καλοκαιρινού Ήλιου, μπορείς να νιώσεις τα μέσα σου να ζεσταίνονται, να δεις τα χρώματα στην πιο λαμπρή τους στιγμή, και να νιώσεις τα βλέφαρα σου να βαραίνουν κάτω από το θάμπος, μόνος ανάμεσα στις χίλιες πολύχρωμες ξαπλώστρες της αμμουδιάς. Ύστερα τρέχεις να ξεπλυθείς στην θάλασσα, αλμυρή μήτρα.
Αν είσαι τυχερός και θυμάσαι τις μέρες που μπορούσες να χαρείς αληθινά με μία μουσική, μια βόλτα, ένα παγωτό και ένα σπασμένο παιχνίδι, τότε μπορείς ακόμα.
Το αίτημα παραμένει και μην χρονοτριβείς. Ψάξε να βρεις την παιδική γυαλάδα στα μάτια σου.