Καινούργια μέρα. Περπάτημα ασταθές και περιστέρια στην μεγάλη πλατεία της μητρόπολης. Μετράω ποτά. Ένα πρώτο εκεί, δύο παρακάτω, το πέμπτο και το έκτο δεν θυμάμαι. Μετράω τα πρόσωπα γνωστών που μου χαμογέλασαν. Ένα στο πρώτο ποτό, τρία στο δεύτερο κ’ύστερα κάμποσα ακόμη, ώσπου στο έκτο ήταν πια όλα τα πρόσωπα γνωστά και όλα χαμογελούσαν. Περνούν δίπλα μου μερικοί εργάτες. Κοιτάω κλεφτά. Πρωινή δουλειά, χέρια στις τσέπες και ζεστό χνώτο. Αυτοί κοιτούν χωρίς περιστροφές. Τί κοιτάς; Όχι, δεν νυστάζω. Ναι, είμαι το ηττημένο πρόσωπο μιας νύχτας που ξεθώριασε. Διώχνω με βία μια μικρή ντροπή. Η πόλη άρχισε να γεμίζει σιγά σιγά από τους πρωινούς τύπους με τις δουλειές και τους καφέδες και ‘γώ ξέμεινα πίσω να κουβαλάω ακόμη το φεγγάρι στην κοιλιά μου. Στην πιάτσα των ταξί οι βάρδιες έχουν αλλάξει εδώ και ώρα. Τουλάχιστον θα γλιτώσω την νυχτερινή χρέωση. Φτάνω στο πρώτο αυτοκίνητο, ανοίγω την πόρτα και συμβιβαστικά λέω την διεύθυνση για το σπίτι. Στην πραγματικότητα δεν είμαι καθόλου βέβαιη για τον προορισμό. Μα ούτως η άλλως δεν είμαι ποτέ καθ’ όλα βέβαιη για τίποτα. Βλέπω τον οδηγό που με παρατηρεί από τον καθρέφτη. Από μέσα μου, του βγάζω κοροϊδευτικά την γλώσσα.
«Τώρα γυρνάς;» Μου φαίνεται πως με μαλώνει.
«Ναι»
«Μεγάλη νύχτα ε;» Θέλει κουβέντες
«Ναι» Εγώ δεν θέλω
«Σπιτάκι τώρα για ύπνο;» Θέλω να πω «άσε με ήσυχη γιατί θα κάνω εμετό στο πίσω σου κάθισμα και θα σου κόψω την όρεξη για συζητήσεις» αλλά είμαι πολύ ευγενική για κάτι τέτοιο.
«Ε, ναι»
«Έτσι, έτσι, αυτά είναι τα ωραία. Άμα δεν έχεις έγνοιες και το γλεντάς!» Βρε άντε μου στον διάβολο που έβγαλες και συμπεράσματα.
Τον κοιτάω και εγώ από τον καθρέφτη και του μεταφέρω με το βλέμμα ένα μεγαλοπρεπές «Σκάσε». Και σκάει. Και φτάνουμε. Και πληρώνω. Και μουρμουρίζω καλημέρα. Και ανεβαίνω τις σκάλες του σπιτιού. Και ξεκλειδώνω την πόρτα μου. Και μπαίνω με το παλτό στο μπάνιο. Και γονατίζω στην λεκάνη. Και βγάζω από μέσα μου ποτά, πρόσωπα, χαμόγελα, τα τακούνια μου, αριθμούς τηλεφώνων, αστέρια και ένα μεγάλο χοντρό φεγγάρι.

Έτσι, έτσι, αυτά είναι τα ωραία... Είδες άμα δεν έχεις έγνοιες και το γλεντάς;