Περνάω μέρες εξωφρενικής ανοησίας. Το γεγονός είναι εξαιρετικά διασκεδαστικό, όπως είναι αναμενόμενο άλλωστε σε κάθε τέτοια περίοδο, τουλάχιστον ώσπου να εμφανιστούν οι τύψεις –τις οποίες θερμοπαρακαλώ αν μπορούν και έχουν την ευγενή καλοσύνη, να μην με επισκεφτούν σύντομα-. Μέρες ανοησίας λοιπόν και κατά συνέπεια μέρες άκρατης κατανάλωσης αλκοολούχων μιας και ως είναι γνωστό, αυτές οι περίοδοι έχουν ανάγκη από ισχυρό άλλοθι. Τουτέστιν και εν συντομία, βγαίνω. Βγαίνω και πίνω. Βγαίνω και βγαίνω και πίνω και πίνω. «Τί ανόητο» θα πείτε. Χα. Σας πρόλαβα, το είπα πρώτη. «Ε και; Συνεχίζει να είναι ανόητο δίχως να έχει καμία σημασία αν το λες και εσύ ή όχι» θα πείτε. Ναι, ναι, σωστά, έχετε απόλυτο δίκιο. Τώρα λοιπόν που το ξεκαθαρίσαμε πόσο ανόητη είμαι, πάμε παρακάτω. Που λέτε, βγαίνω, βγαίνω και πίνω, πίνω εξασκώντας καθημερινά αυτό το φυσικό μου τάλαντο της ανοησίας στα Χανιά και ανακαλύπτοντας για άλλη μια φορά πως ώ τί θαύμα οι άνθρωποι (και εγώ μαζί) μοιάζουμε απελπιστικά πολύ μεταξύ μας. Δεν προσπαθώ τώρα να σας κλέψω την αίσθηση μοναδικότητας που έχετε ο καθείς για την πάρτη του και εξηγούμαι αμέσως. Παρατηρώ τον κόσμο στο μαγαζί που βγαίνω βγαίνω και πίνω πίνω τις τελευταίες μέρες. Έχουμε λοιπόν και λέμε. Ο σιωπηλός τύπος στο μπαρ που έχει καβατζώσει τον ρόλο της μελαγχολικής φιγούρας της γωνίας και αν τολμήσει να μπει δεύτερος τέτοιος στο μαγαζί πληρώνει και φεύγει για να παίξει τον ρόλο του κάπου αλλού που κανείς δεν θα του κλέβει την παράσταση. Το ζευγάρι που βαρέθηκε να είναι ζευγάρι αλλά πως να το πεις αυτό τώρα κάτσε να καλοκαιριάσει λίγο. Το ντουέτο από τις φιλενάδες που συστηματικά πίνουν τα ποτά τους ανάμεσα σε στεναγμούς γιατί και οι δύο θα προτιμούσαν να μην ξαναδούν η μία τα μούτρα της άλλης αλλά να τρώνε κινέζικο στον καναπέ βλέποντας Παπακαλιάτη με έναν γκόμενο κατά προτίμηση ομορφούλη. Το δίπλα ζευγάρι ή καλύτερα εν δυνάμει ζευγάρι που αυτός εναγωνίως προσπαθεί προσπαθεί να δέσει το γλυκό αλλά η άλλη είναι δύσκολη-δύσκολη (βλεπε καρέτα-καρέτα). Η αγοροπαρέα των νεαρών με το πρό τους και το στοίχημα, τα μετρημένα τους λεφτά και την βαθιά ανάγκη μια γυναίκα να τους πείσει πως δεν είναι αγόρια αλλά συγκλονιστικοί εραστές. Α, και δυό τρείς ξέμπαρκοι που δεν μπορώ καθόλου να τους σχολιάσω μιας και δεν κατάφερα να κρυφακούσω τίποτα αφού δεν ανοίγουν το στόμα τους παρά μόνο για την παραγγελία, οπότε απλά συμπεραίνω ότι είναι βυθισμένοι στις σκέψεις τους και βγαίνουν έξω αντί να πιουν στο σπίτι τους επειδή βαρέθηκαν να κοιτάνε τον ίδιο τοίχο τα βράδια. Και βέβαια last and least η αφεντιά μου που καθόλου δεν θα ξεφύγει της κατηγοριοποίησης τούτης αφού εκπροσωπεί άνετα την γκόμενα (για την χάρη του λόγου το χρησιμοποιώ δεν με έπιασε ναρκισσισμός στα γεράματα) που πρώτα κοιτάει τριγύρω όλο βάθος τύπου ξέρω-καλύτερα-απο-σένα-αυτό-που-νομίζεις-οτι-ξέρεις-για-μένα, μεθάει και έπειτα την πιάνει κοινωνικός παροξυσμός τέτοιος που μπορεί πανεύκολα και απόψε να γίνει ο κλόουν του πάρτυ σας – περάστε κόσμε. Κοινό στοιχείο; Όλοι, μα όλοι αυτοί και καμιά δεκάδα ακόμη ανάλογων περιπτώσεων ζητάμε το ίδιο πράγμα. Προσοχή, επικοινωνία, άντε να το βαρύνω κιόλας, αγάπη. Δεύτερο κοινό στοιχείο; Όλοι, μα όλοι αυτοί, ζητάμε το ίδιο πράγμα με τον ίδιο λάθος τρόπο. Της ανοησίας.
Στην υγειά μας λοιπόν και ο νοών, νοείτω.