Σταμάτα να έρχεσαι. Κάθε βράδυ στο μαξιλάρι μου, πίσω από τα βλέφαρα μου, τα χρυσά, τα κίτρινα και τα κόκκινά σου. Σταμάτα να έρχεσαι. Με το κομμένο σου αυτί, τις ματωμένες γάζες σου και την μοναξιά της κρεμασμένης πετσέτας σου δίπλα στον λαβομάνο. Γύρνα στα στάχυα και στους ήλιους σου, στις νύχτες σου τις μαγικές και άσε με εμένα. Εδώ δεν έχει στάχυα και ηλιοτρόπια. Έχει μονάχα κάτι μεγάλα παράθυρα και όλα τα χρώματα που με κυκλώνουν είναι κυανά. Δεν υπάρχει χώρος για τις κρίσεις και τα φωτεινά σου πάθη. Φύγε. Άσε με να ξαπλώνω στις αποχρώσεις του μπλε και φύγε, φύγε επιτέλους, μήπως έστω στον ύπνο μου γλιτώσω από αυτόν τον φόβο του κόκκινου...