Περιμένω εναγωνίως την μέρα που τα πράγματα θα είναι κάπως διαφορετικά. Θα μπορείς να χαμογελάς στον περαστικό και δεν θα στρέφει το βλέμμα ξαφνιασμένος, θα τολμάς να δείχνεις την αδυναμία σου χωρίς να αναρωτιέσαι πού κρύβει το μαχαίρι ο διπλανός σου, θα μπορείς να ρωτάς για όσα δεν ξέρεις χωρίς να ντρέπεσαι και θα μπορείς να αποτύχεις έχοντας πλήρη συνείδηση πως μια αποτυχία δεν είναι ατίμωση τέτοια ώστε να σου πρέπει μαστίγιο και δημόσια διαπόμπευση. Θα έχει τριγύρω ελπίδα, χέρια απλωμένα και ένα βηματισμό απαλλαγμένο από φόβους. Περιμένω να φωτιστεί ο κόσμος, κι ας μην γίνει ποτέ του εύκολος. Περιμένω πότε θα τολμάμε να αγαπιόμαστε παράφορα και να λέμε «για πάντα» και ας μην υπάρχει στην λογική μας ανάλυση ούτε μια υποψία για την ύπαρξη πραγματικής αιωνιότητας. Γι’αυτό τώρα που σε βρήκα ας εξηγήσουμε ένα δύο πράγματα. Δεν θα με πείσει η ειρωνεία ή τα πτυχία για την εφυία σου. Δεν θα με πείσουν οι φωνές για το δίκιο σου και σίγουρα δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να με πείσουν τα στολίδια για την ομορφιά σου. Ναι, έχεις απόλυτο δίκιο ώρες-ώρες γίνομαι καχύποπτη. Για την ακρίβεια, ώσπου να γίνουν επιτέλους τα πράγματα κάπως διαφορετικά, θα συνεχίσω να αμπαρώνομαι μόνη και καχύποπτη στα κλειστά μου δωμάτια για να έχω τον χρόνο να φτιάχνω κ’ ύστερα να γλύφω πολύτιμες πληγές. Ναι, είμαι δειλή, δεν βοηθάω και πολύ, δεν βοηθάω καθόλου. Εσύ όμως που στολίστηκες γραβάτες, έβαλες τα χαρτιά σου σε προθήκες και άρχισες με αρρωστημένη απόλαυση να ωρύεσαι για το δίκιο πίσω από την ασφάλεια του γραφείου σου κοιτώντας μας με ύφος μήπως, λέω μήπως, είσαι καραγκιόζης;