Για εσένα και για μένα δεν θα υπάρξει ποτέ πραγματικός χρόνος. Θα είσαι πάντα ένα βράδυ εμβόλιμο ανάμεσα στα άλλα τα κανονικά μου βράδια και εγώ θα είμαι πάντα μια λύση προσωρινή, μια αιφνίδια διανυκτέρευση. Δεν είναι και άσχημα. Μπορείς να διατηρήσεις έτσι την λάμψη των διαττόντων αστεριών και την ομορφιά του ουρανού την μια και μοναδική στιγμή που εκρήγνηνται τα χρώματα ενός πυροτεχνήματος. Αλήθεια είναι πολύ καλύτερα έτσι. Ο αληθινός χρόνος άλλωστε είναι πράγμα ύπουλο που επισείει τους γνωστούς κινδύνους. Ξέρεις... πάλι η πλήξη και η φθορά, ξανά το όμοιο και το ίδιο. Βαριέμαι και μόνο που τα σκέφτομαι. Καλύτερα λοιπόν έτσι σε χρόνο ονειρικό. Να είσαι διάττοντας που αφήνει στην μνήμη το αίσθημα του φευγαλέου και του άπιαστου, την γεύση εκείνου που δεν κατακτήθηκε. Καλύτερα παρά να δω μέταλλα να σκουριάζουν και να τρίζουν, χρώματα να θαμπώνουν και να σβήνουν. Ας μην υπάρξει ποτέ πραγματικός χρόνος για εμάς. Ούτε που θα στεναχωρηθώ καθόλου γι’ αυτόν έτσι μπαμπέσικα που φέρεται μ’ αυτήν του την φυσική ροπή προς τον θάνατο. Γιατί να συμβιβαστώ με την εντροπία; Σκασίλα μου. Ας μείνουμε έτσι σε χρόνο ονειρικό που με βολεύει καλύτερα. Αυτός μπορεί τουλάχιστον να μένει για πάντα έφηβος, με μια διάρκεια που η φλόγα της δεν χάνεται και τα νερά της δεν βαλτώνουν ποτέ.
Είμαστε σύμφωνοι;